یقیناً انسان اوج خلقت نیکوی خداوند است، چرا که خدا آدمی را به شباهت خویش آفرید تا بتواند از محبتی که از ذات الاهی سرچشمه می‌گیرد، رفتار نموده و بر خلقت خدا حکمرانی کند. شاید این امور، بظاهر اغراق آمیز و نوعی خودشیفتگی بشری بنظر آید، امّا بار مسئولیتی که انسان به دوش می‌کشد گواه براینست که خلقت او، بیشتر از یک آمدن و رفتن ساده، تشکیل خانواده و دستیابی به ارزشها و ایده‌آلهای جامعه خود است. در این میان، با توجه با تفاوتهای ساختاری، رفتاری و عملکردی مرد و زن بعنوان همراه، جفت و مکمّل یکدیگر، لازم است هر جنس، از شناخت صحیحی نسبت به خود و اراده خدا برای ایشان، آگاه باشد تا با این خودشناسی که در بستر معرفت الاهی شکل می‌گیرد، بتواند در نوع خود، بهترین باشد. خدمات و فعالیتهای زیاد و مفیدی همواره در جامعه زنان، برای شناخت از خود و محیط اطراف و اقشار جامعه، درحال انجام بوده و هست، اما این کمبود در جامعه مردان محسوس است. باید اذعان داشت بیشتر مطالعات، خارج از حوزه هویّت‌شناسی و خویشتن خویش بوده و بیشتر بر طرف مقابل و محیط تمرکز دارد. ازینروی رادمرد، فرصتیست برای نگاه مردان به درون خود، آسیب‌شناسیها و ارائه راهکارهای مناسب در جهت مصالحه با خدا، آشتی با خود و بالطبع محبت نمودن خلقت خدا.