در را محکم به هم می‌کوبد و در حالی که زیر لب به خودش و زندگی ناسزا می‌گوید، به در و دیوار مشت می‌زند. زن اما ناباورانه به این همه خشمِ فروخورده، چشم دوخته است.
شاید بارها این واکنش مردان را هنگام عصبانیت، دیده یا خود آن را تجربه کرده باشید. در و تخته به هم کوبیدن، یکی از واکنش‌های احساسی هنگام خشم است که اغلب در مردان بیش از زنان دیده می‌شود. در تعریف خشم می‌توان گفت: «خشم، یک آشفتگی احساسی است که زمانی رخ می‌دهد که نیاز یا انتظاری در فرد برآورده نشده است». این در حالی است که خشم احساسی خدادادی است که به خودی خود اشتباه نمی‌باشد، بلکه واکنش ما در برابر این احساس است که حائز اهمیت می‌باشد. خشم، همچون چراغ قرمزی است که می‌تواند جلوی صفحۀ نمایش اتومبیل‌تان روشن شود و به شما هشدار دهد که چیزی از کارکرد درست خود خارج شده است و باید به آن رسیدگی نمود.
آنچه دارای اهمیت است این که انباشتگی احساسات سرکوب‌شده و نیازهای برآورده نشده می‌تواند ما را در آستانۀ رفتارهای آسیب‌زا به خودمان یا اطرافیانمان قرار دهد. باور اشتباه دربارۀ خشم این است که فکر کنیم حق داریم به دلایل گوناگون عصبانی شویم، همچنان خشمگین باقی بمانیم و احساسات خود را به هر شیوه‌ای که از دید خودمان طبیعی است، بروز داده و خود را خالی نماییم. این در حالی است که فردِ سلامت با آگاهی از احساس خشم خود درصدد رفع مشکل و حل تعارضات ریشه‌ای آن برمی‌آید. خشم پنهان می‌تواند همچون آتش زیر خاکستر عمل کند و موجب ویرانی بسیاری گردد. گاه چنین خشم‌هایی از زخم‌های شفانیافتۀ عمیقی ناشی می‌شوند که ریشه در روابط ما با دیگران و گاه حتی رابطه‌مان با خدا دارند. بنابراین ابتدا باید از وجود چنین احساسات آسیب‌دیده‌ای آگاه شده و دست از انکارشان برداشت. گام بعدی این است که باید تلاش نمود تا با دوستی امن یا مشاوری مناسب دربارۀ چنین احساساتی سخن گفت. مردان باید این تمرین را آگاهانه و بدون هیچ شرمی، سرکوبی یا نادیده‌انگاری‌ای به مرحلۀ اجرا درآورند. زنان اغلب با در میان گذاشتن احساساتشان، از بارِ خشم خود کمی می‌کاهند، اما مردان با درون‌ریزی‌های متعدد، حجمی از بغض‌های فروخورده را در قلب و جان خود انبار می‌کنند و درست در زمانی نامناسب با تلنگری، مشت‌هایشان را به سوی نزدیک‌ترین افرادِ زندگیشان گره می‌کنند و اینجاست که برون‌ریزی‌های آسیب‌زا رخ می‌دهند.
بیاییم همچون دیگ زودپزی قابل اعتماد، برای چنین خشم‌هایی، سوپاپ اطمینانی بیابیم تا از انفجار رفتارهای نامناسب، خود و اطرافیانمان را در امان نگاه داریم. بدین‌ترتیب می‌توان در شرایط بحرانی خشم و عصبانیت، به جای مشت‌زدن‌ها و کوبیدن‌ها، نفسی عمیق کشید، محیط تنش‌زا را برای دقایقی ترک نمود، به روحِ آرام و تسلی‌‌بخشِ خدا پناه برد و حکمت بالا را طلبید که در وقت نیاز می‌تواند مددکار ما باشد. کلام خدا نیز چنین هشدار می‌دهد: «خشمگین باشید، اما گناه مکنید. مگذارید روزتان در خشم به سر رسد.» (افسسیان ۴: ۲۶).
رادمرد
Visits: 1171