رادروز
سلام رادمردهای عزیز؛ حالتون چطوره؟ میدونید امروز چه روزیه؟ امروز 3 اردیبهشت روز جهانی زمینه؟ عزیزان می‌شنوید؟ ناله‌ها‌ی زمین رو میگم! داره میگه: “میخام زنده بمونم، من تنها خونه‌ی شُمام آی آدما. اما مریضم، حالم خوب نیست. نیاز دارم بیشتر به فکر من باشین و ازم مراقبت کنین”. شاید بگی این صدا رو تو چطور شنیدی؟ از این آمارهای سازمان ملل. بر اساس آمار این سازمان، هر ساله در جهان به اندازه کشور بلژیک، جنگل‌زُدایی اتفاق می‌افته. بیابونها با سرعتی حدوداً 62160 کیلومتر مربع در سال در حال گسترشن. خاک حاصلخیز با سرعتی 10 تا 40 برابر سریعتر از جایگزینی طبیعی اون در حال از بین رفتنه که امنیت غذایی میلیاردها نفر رو تهدید میکنه و بسیاری از آمارهای نگران کننده دیگه. ممکنه از خودتون بپرسید خُب، من یه نفر میتونم چه کار کنم که این وضعیت تغییر بکنه؟ طبق آمارها، مردان سهم بیشتری در اشتغال و پستهای مدیریتی دارن و بنابراین بدلیل تأثیر عملکرد و تصمیماتشون، وظیفه‌ی بیشتری هم در حفاظت از زمین دارن. عزیزان، حفاظت از زمین، فقط گرامیداشت یک روز برای درختکاری نیست, بلکه کاشتن بذر تغییر در درون خودمونه. بیاییم از ژست‌‌ها و حرفهای گنده دست برداریم و از کارهای کوچیک و روزانه شروع کنیم. هفته‌ای یه روزی ماشینمون رو خونه بذاریم و از وسایل حمل‌ونقل عمومی و دوچرخه استفاده کنیم. زباله‌ی کمتری تولید کنیم و اونها رو تفکیک کنیم. مصرف کیسه‌های پلاستیکی رو کم کنیم و موقع خرید از کیف‌های پارچه‌ای بادوام استفاده کنیم. همین کارهای به ظاهر ساده، وقتی در میلیون‌ها ضرب می‌شه، میتونه به نیرویی قدرتمند برای تغییر تبدیل بشه. بیاییم مسائل زیست‌محیطی رو جزو اولویتهامون بذاریم و خودمون و فرزندانمون رو آموزش بدیم و نسل جدیدی بسازیم که مسائل اکولوژیکی رو درک کنن و بهش اهمیت بِدن. به امید آن روز.
امروز 27 فروردین روز جهانی هنره. شاید خیلی از شما به اصفهان و میدون نقش جهان رفتین و یا در خیلی از بازارهای شهرهای قدیمی ایران به آثارِ هنرمندان و صنعتگران سنتی برخورد کردین که چقدر زیبا هستن. امروز ناخودآگاه به یاد این آیه از افسسیان 2: 10 افتادم که در قسمت اولش میگه “زیرا ساخته‌ی دست خداییم، و در مسیحْ عیسی آفریده شده‌ایم تا کارهای نیک انجام دهیم”. همونطور که یک هنرمند، با صبر و تلاش از یک جسم خام، چیزهای زیبا و شگفت‌انگیزی درست میکنه، خداوند نیز هر یک از ما مردها رو با ظرافت و دقتی خاص آفریده. او در وجود هر یک از ما، استعدادها و توانایی‌های منحصر به فردی قرار داده تا با استفاده از اونها، “کارهای نیک” انجام بدیم و نقشی منحصر به فرد در زیباتر ساختن دنیای اطرافمون بازی کنیم. روز جهانی هنر به ما یادآوری میکنه که هنر، فقط چیزی نیست که در موزه‌ها یا در میادین تاریخی می‌بینیم. هنر، نیرویی‌ست که دنیای ما را زیباتر میکنه و ما مردان، صرفاً ناظر این فرآیند خلاقانه نیستیم بلکه شرکت‌کننده‌های فعالی هستیم که میتونیم از ابزار مردانه‌ی خودمون برای خلق شاهکارهایی منحصر به فرد استفاده کنیم. رادمرد عزیز بیاییم امروز لحظاتی به این موضوع فکر کنیم که دنیای اطرافمون چیه که میتونیم هنرمندیِ خودمون رو در اون نشون بدیم و اثری زیبا و شگرف خلق کنیم؟ خانواده، کار، جامعه و یا …؟ راستی خوبه یه نگاه هم به درون خودمون بندازیم شاید اونجا هم نیاز داره تا با هدف، تلاش صبر و خلاقیت بسازیم و زیباترش کنیم. نظر شما چیه؟
سلام بر رادمردان عزیز؛ امروز 24 فروردین روز جهانی پرواز فضایی انسانه. روزی‌ست که جهان، تلاش جسورانه‌ی بشر رو برای سفر به آن سوی مرزهای زمین جشن می‌گیره. درست مانند یوری گاگارین و دیگر فضانوردان شجاعی که به سوی ناشناخته‌ها رفتن، ما مردها نیز گستره‌های وسیعی داریم که منتظر کشف شدن هستن. همونطور که یک فضاپیما از کشش جاذبه‌ی زمین رها می‌شه، ما نیز باید خودمون رو از محدودیت کلیشه‌های قدیمی و انتظارات اجتماعی آزاد کنیم. بیرون رفتن از مناطق آسایش میتونه ترسناک به نظر برسه اما یادمون باشه، حتی باتجربه‌ترین فضانوردها نیز ترس رو تجربه کردن. همونطور که فضانوردان برای موفقیت در مأموریت‌هاشون به همدیگه کمک می‌کنن، ما نیز در زندگیمون به حمایت و همراهی دیگران و افراد امن نیاز داریم. خیلی از ما مردها ممکنه به سمت سیاره‌ها پرواز نکنیم، اما میتونیم با گام‌هایی کوچک اما حساب‌شده، به سوی دستیابی به دستاوردهای بزرگ حرکت کنیم. شاید این گام‌ها شروع یک تغییر شغلی باشه، یا ثبت‌نام در یک کلاس آموزشی، یا شاید خوندن یک کتاب تازه باشه و یا ایجاد یک عادت جدید سالم در خودمون. اما به یاد داشته باشیم که هر قدم کوچکی که در جهت رها شدن از محدودیت‌هامون برمی‌داریم، ما رو به مردانی قوی‌تر، شجاع‌تر و آزادتر تبدیل میکنه. بیاییم از این روز به عنوان یک نقطه‌ی شروع استفاده کنیم، نقطه‌ای برای تجدید نظر در اهداف و آرزوهامون. بیاییم به خودمون اجازه بدیم که رویاهامون رو دنبال کنیم و از مسیرهای ناشناخته نترسیم. به خودمون یادآوری کنیم که هر چالشی، فرصتی‌ست برای رشد و یادگیری. و همونطور که فضانوردها در مسیر سفر خود، با مشکلات و ناشناخته‌ها روبرو می‌شن، ما نیز میتونیم با ایمان و امید، به مواجهه با چالش‌های زندگیمون بپردازیم.
سلام بر رادمردان عزیز؛ امروز 19 فروردین روز جهانی بهداشته. شاید برای خیلی از ما مردها, خانواده, کار و مسئولیت‌های مختلف, اولویت‌های اصلی‌مون هستن اما وضعیت سلامتی‌مون در اولویت چندمه؟ امروز بیاییم یه کم در مورد اهمیت سلامت خودمون بیشتر فکر کنیم. بد نیست برای شروع, چند تا آمار از وضعیت سلامت مردهای ایرونی بهتون بگم. بر اساس تحقیقات وزارت بهداشت ایران, از میان کل خدمات پزشکی دریافت شده, 60.8 درصد سهم زنان و 39.2 درصد سهم مردان بوده. 89 درصد مردان الگوی تغذیه مناسبی ندارن و روزانه کمتر از 5 واحد میوه و سبزی مصرف می‌کنن. 21 درصد مردها فعالیت بدنی مناسبی ندارن و حدود ۵۰ درصدشون مبتلا به چاقی هستن. 18 درصد مردها فشار خون بالا, 13 درصد قند خون بالا و 25 درصد کلسترول خون بالا دارن. شیوع سرطان در مردان بیشتر از زنان و احتمال مرگ و میر اونها بالاتر از زنان‌ست. اینها تنها گوشه‌ای از وضعیت بد سلامتی مردهای ایرونی‌ست. ما مردان اغلب شاید قوی بودن رو نشونه‌ی مردونگی و در مقابل بیماری رو به عنوان یک ضعف در ناخودآگاه خودمون پذیرفته‌ایم. ما درد رو تحمل می‌کنیم، کار رو به استراحت ترجیح می‌دیم و غالباً تمایل داریم سلامت خودمون رو بیش از حد ارزیابی کنیم. کلیشه‌های فرهنگی غلط هم در این زمینه مؤثرن. بارها در رسانه‌ها مردانی رو دیدیم که با افتخار میگن دهها ساله که پیش دکتر نرفتن و حسابی هم سالمن. بعضی‌هامون هم با هر چی که پزشکی نوین میگه مخالفیم و همه‌ی اینها رو غربی و فرنگی میدونیم. اما عزیزان بیاییم از امروز, سلامت خودمون رو جزو اولویتهامون بذاریم تا سالم‌ترین نسخه‌ی خودمون باشیم و یادمون باشه که یه مرد سالم, مرد بهتریه- هم برای خودش و هم برای اطرافیانش.
سلام رادمردای عزیز؛ امروز می‌خوام باهاتون در مورد یه موضوع مهم صحبت کنم. میدونید 1سلام رادمردان عزیز؛ امروز 17 فروردین روز جهانی وجدانه. به نظرتون این روز چه اهمیتی داره؟ وجدانمون چطوری میتونه بهمون کمک کنه تا دنیای قشنگ‌تری بسازیم؟ امروز کمی تأمل کرده و در مورد قدرت عمیق وجدان فردی و جمعی‌مون در شکل دادن به جهانی از صلح، تفاهم و مدارا فکر کنیم. ما به عنوان مردان، مسئولیت منحصربه‌فردی برای پرورش همدلی، شفقت و احترام در تمامی ابعاد زندگیمون داریم. ما مردان ظرفیت‌های زیادی برای اقتدار و رهبری داریم. زمان اون فرا رسیده که این ویژگی‌ها رو به سمت ساختن جامعه‌ای فراگیرتر و صلح آمیز هدایت کنیم. باید مفاهیم سنتی مردونگی که خشونت و سلطه‌جویی رو ستایش می‌کنن، به چالش بکشیم. قدرت واقعی ما در همدلی، شفقت و شجاعتِ به چالش کشیدن کلیشه‌های مضر و تعصبات فرهنگی نهفته است. بیاییم امروز متعهد بشیم که عامل تغییر مثبت باشیم. بیاییم برای نسل‌های آینده الگو باشیم و نشون بدیم که مردان می‌تونن نیروی خوبی در جهان باشن. با در آغوش گرفتن وجدان خود، میتونیم به آینده‌ای پر از مدارا، همبستگی و صلح پایدار کمک کنیم. بیاییم به تأثیر اعمال خود بر دنیای اطرافمون بیندیشیم. چه در خونه، محل کار، یا اجتماع، هر تصمیمی که می‌گیریم میتونه عامل تداوم تفرقه باشه یا وحدت رو تقویت کنه. بیاییم عاقلانه انتخاب کنیم و وجدانمون رو به عنوان قطب‌نمای اخلاقی خود انتخاب کنیم. بیاییم امروز به نقش خود به عنوان همسر و پدر بیندیشیم. ما مردان چگونه میتونیم تبعیض‌های جنسیتی رو از درون خانه‌ها‌ی خود دور کنیم. چگونه میتونیم به تقویت گفتگوی محترمانه با همسرمون و فرزندانمون کمک کنیم. چگونه میتونیم ارزش‌هایی رو به فرزندانمون یاد بدیم که تفاوت‌ها رو درک کرده و به اونها احترام بگذارن.6 فروردین چه روزیه؟ روز جهانی آگاهی درباره‌ی خطرات مین و کمک به پاکسازی مین‌هاست. این روز بهمون یادآوری میکنه که مین‌ها نه فقط توی جنگ، بلکه سال‌ها بعد از تموم شدن جنگ هم می‌تونن خطرناک باشن و جون خیلی‌ها رو به خطر بندازن. بیایید به یاد کشاورزان، عشایر، کولبران و مین‌روب‌ها باشیم که برای یه لقمه نون,جونشون رو کف دستشون می‌ذارن و با این خطر بزرگ روبرو هستن. اما یه لحظه صبر کنید! یه چیز مهم‌تر هم هست. توی زندگی خودمون هم مین‌هایی هستن که می‌تونن بهمون آسیب برسونن. یه جورایی مثل یه دشمن پنهان که همیشه توی کمینمون نشسته. یکی از این مین‌ها تعریف غلط از مردونگیه. خیلی از ما فکر می‌کنیم که باید همیشه قوی باشیم و هیچوقت احساساتمون رو نشون ندیم. این طرز فکر باعث می‌شه که از کمک گرفتن برای مشکلات روحی و روانی خودمون خجالت بکشیم و این موضوع میتونه خیلی بهمون آسیب برسونه. گاهی وقت‌ها هم ارزش خودمون رو فقط توی موفقیت‌های شغلی و مالی می‌بینیم. اونقدر برای رسیدن به این چیزها تلاش می‌کنیم که یادمون می‌ره زندگی, چیزهای خیلی مهم‌تر از اینها هم داره مثل بودن با خانواده و لذت بردن از لحظه‌ها. بی‌توجهی به سلامتی هم یه مین خطرناک دیگه‌ست که میتونه زندگیمون رو به فنا بده. مریض شدن نه فقط به خودمون آسیب می‌رسونه، بلکه باعث دردسر و ناراحتی خانواده‌مون هم می‌شه. پس رفقای عزیز، بیاییم از همین امروز شروع کنیم به خنثی کردن این مین‌های خطرناک. بیاییم یه جامعه‌ای بسازیم که توی اون، ابراز احساسات و درخواست کمک نشانه ضعف نباشه، بلکه نشانه قدرت باشه. بیاییم از هم حمایت کنیم و بدون هیچ ترسی به دنبال سلامتی خودمون باشیم. نظر شما چیه؟ شما چه مین‌های پنهانی توی زندگیتون می‌شناسید؟
سلام رادمردای عزیز؛ امروز می‌خوام باهاتون در مورد یه موضوع مهم صحبت کنم. میدونید 16 فروردین چه روزیه؟ روز جهانی آگاهی درباره‌ی خطرات مین و کمک به پاکسازی مین‌هاست. این روز بهمون یادآوری میکنه که مین‌ها نه فقط توی جنگ، بلکه سال‌ها بعد از تموم شدن جنگ هم می‌تونن خطرناک باشن و جون خیلی‌ها رو به خطر بندازن. بیایید به یاد کشاورزان، عشایر، کولبران و مین‌روب‌ها باشیم که برای یه لقمه نون,جونشون رو کف دستشون می‌ذارن و با این خطر بزرگ روبرو هستن. اما یه لحظه صبر کنید! یه چیز مهم‌تر هم هست. توی زندگی خودمون هم مین‌هایی هستن که می‌تونن بهمون آسیب برسونن. یه جورایی مثل یه دشمن پنهان که همیشه توی کمینمون نشسته. یکی از این مین‌ها تعریف غلط از مردونگیه. خیلی از ما فکر می‌کنیم که باید همیشه قوی باشیم و هیچوقت احساساتمون رو نشون ندیم. این طرز فکر باعث می‌شه که از کمک گرفتن برای مشکلات روحی و روانی خودمون خجالت بکشیم و این موضوع میتونه خیلی بهمون آسیب برسونه. گاهی وقت‌ها هم ارزش خودمون رو فقط توی موفقیت‌های شغلی و مالی می‌بینیم. اونقدر برای رسیدن به این چیزها تلاش می‌کنیم که یادمون می‌ره زندگی, چیزهای خیلی مهم‌تر از اینها هم داره مثل بودن با خانواده و لذت بردن از لحظه‌ها. بی‌توجهی به سلامتی هم یه مین خطرناک دیگه‌ست که میتونه زندگیمون رو به فنا بده. مریض شدن نه فقط به خودمون آسیب می‌رسونه، بلکه باعث دردسر و ناراحتی خانواده‌مون هم می‌شه. پس رفقای عزیز، بیاییم از همین امروز شروع کنیم به خنثی کردن این مین‌های خطرناک. بیاییم یه جامعه‌ای بسازیم که توی اون، ابراز احساسات و درخواست کمک نشانه ضعف نباشه، بلکه نشانه قدرت باشه. بیاییم از هم حمایت کنیم و بدون هیچ ترسی به دنبال سلامتی خودمون باشیم. نظر شما چیه؟ شما چه مین‌های پنهانی توی زندگیتون می‌شناسید؟
سلام بر رادمردان عزیز؛ امروز 14 فروردین روز جهانی آگاهی در مورد اوتیسمه. مجمع عمومی سازمان ملل در سال 2007، دوم آوریل رو به این مناسبت نامگذاری کرد و بر اهمیت افزایش آگاهی عمومی در مورد اوتیسم تأکید نمود. هر سال در این روز, ساختمون‌های معروف شهرهای بزرگ دنیا برای جلب توجه افکار عمومی، با رنگ آبی به عنوان -نماد جهانی اختلال اوتیسم- نورپردازی می‌شن. به طور سنتی، اوتیسم به عنوان اختلالی عصبی تلقی می‌شه که عمدتاً پسرها و مردها رو تحت تاثیر قرار می‌ده بطوری که به ازاء هر دختر, 4 پسر مبتلا به اوتیسم وجود داره. پسران و مردان دارای اوتیسم، غرق در دنیای خود، در سکوت و انزوا، رنج‌هایی رو تجربه می‌کنن که شاید هیچگاه درک نشن، رنج‌هایی که ریشه در عدم درک، تبعیض و نگاه‌های سنگین جامعه داره. جامعه‌ای که مرد بودن رو با قدرت، قاطعیت و برون‌گرایی مترادف می‌دونه، گاهی پسرهای دارای اوتیسم رو در چارچوبی از توقعات غیرواقعی محبوس میکنه. این چالش‌ها گاهی اوقات میتونه منجر به انزواگزینی، سرخوردگی و احساس عدم تناسب با ایده‌آل‌های سنتی مردانه بشه. اما آیا وقت اون نرسیده که با بالا بردن آگاهی خودمون, نگاهی دیگه به این دنیای خاص داشته باشیم؟ نگاهی فراتر از کلیشه‌ها و برچسب‌ها، نگاهی سرشار از شفقت و درک. • در این روز، بیاییم متعهد بشیم که صدای مردان دارای اوتیسم رو بشنویم و به اون احترام بگذاریم.کلیشه‌ها رو به چالش بکشیم و از ترویج اونها دوری کنیم. بیاییم با هم تلاش کنیم تا دنیایی بسازیم که در اون، پسرها و مردهای دارای اوتیسم نیز بتونن در سکوت خود فریاد بزنن و صداشون به گوش همه برسه. دنیایی که در اون، “متفاوت بودن” نه یک نقص، بلکه فرصتی برای کشف زیبایی‌های نو باشه.
Visits: 399