شراکت

در حالی که در فکر فرو رفته بود از اداره خارج و سوار ماشینش شد. ظاهرش بسیار جدی می‌نمود. خط و خطوط روی صورت، چانه استخوانی درشت و ابروهای پرپشتش باعث می‌شد چهره خشنی پیدا کند. قد بلند و چهارشانه بودنش هر بیننده‌ای را به این اشتباه می‌انداخت که او از آن دسته مردهای زورگو و قلچماق است. به سختی می‌شد حدس زد که او چه مرد آرام، صلح‌جو و ملایمی است.

حامد حدوداً پنجاه ساله است و از همان کودکی پیش خود تصمیم گرفت هیچ وقت مانند پدرش سختگیر، یکدنده و زورگو نباشد. او از دیدن مادرش زجر می‌کشید. مادرشان در چشمان حامد کوچک و خواهرانش مظلوم می‌نمود. هیچ وقت حرف او به حساب نمی‌آمد. انگار که خانواده آنها شرکتی بود که یک رییس داشت و تعدادی کارمند. این کارمندان درجه بندی داشتند و رتبه مادرشان میان فرزندان کمی بالاتر بود، اما هیچگاه در نظر پدر سهم و جایگاه مساوی با او نداشت.

همین موضوع دلیلی بود بر اینکه حامد تصمیم بگیرد در قطب مخالف پدرش گام بردارد. او با زنی ازدواج کرد که از همان جوانی خوش فکر بود و دارای اراده قوی. او به خوبی می‌توانست مسایل را تحلیل کند و همیشه پیشنهادات خوب و بجایی به شوهرش می‌داد. حامد هم از روی علاقه و اعتماد سررشته بیشتر امور را به دست زن خردمندش سپرد. کمتر چیزی بود که نسرین درباره‌اش تصمیم نگیرد. اما حالا که فرزندانش بزرگ شده بودند، گاه همان قصه‌ای را در چشمان آنها می‌دید که در کودکی در چشمان دردمند خواهرانش می‌دید.

به این فکر می‌کرد که کجا اشتباه کرده و چرا نسرین تازگی‌ها اینقدر خودرأی شده بود؟ اینقدر ذهنش درگیر بود که متوجه نشد چراغ سبز شده و درحالی که در جای خود مانده بود ماشین‌های دیگر ناسزا نثارش می‌کردند.

وقتی به خانه رسید، جای پارکی پیدا کرد و بالاخره ماشین را خاموش کرد. ماشین در سایه نبود و حسابی داغ شده بود ولی برای حامد اهمیتی نداشت. او هیچ وقت دوست نداشت رییس بازی دربیاورد و زور بازویش را به رخ زن و بچه‌هایش بکشد، اما مگر این زنش نبود که قلدری می‌کرد و حرف او را به عنوان همسر و پدر فرزندانش دایما به زمین می‌انداخت؟ تصمیم سختی بود… اما باید ترشرویی و غرولندهای نسرین را به جان می‌خرید و حرفش را به او می‌زد. پیش خود فکر ‌کرد که یک عمر پدرش برای او تعیین تکلیف کرده بود و این تازگی‌ها هم زنش جای پدرش را گرفته بود. دیگر بس بود… باید با نسرین صحبت می‌کرد و به او می‌گفت که در رابطه با فرزندانشان باید با هم تصمیم بگیرند… باید به او احترام می‌گذاشت! باید با هم تصمیم می‌گرفتند. به پیراهنی که تنش بود نگاهی کرد… حتی از اینکه همه لباسهایش را نسرین بخرد خسته شده بود! او سلیقه زنش را می‌پسندید ولی آنها کاملا هم سلیقه نبودند. باید از این به بعد با هم به خرید می‌رفتند و او هم نظرش را می‌گفت. در همین فکرها بود که نسرین با انگشتش به شیشه ماشین زد.

  • حامد چرا توی ماشین نشستی؟ کلید نداشتی؟ من تازه رسیدم. بیا بریم تو.
  • حامد لبخندی به همسرش زد و درحالیکه با محبت به چشمان او نگاه می‌کرد متوجه چیزی شد… همه بار مسئولیت زندگی بر دوش نسرین بود. او خسته بود. شاید همین فشارها باعث شده بود کنترل‌گرا و زورگو بشود. وقتش بود کمی از بار را از روی دوش او برمی‌داشت و می‌گذاشت نسرین کمی نفس بکشد… چرا زودتر متوجه نشده بود؟ او سالها بود که مسئولیت ناچیزی بر دوش گرفته بود و بیشتر فشارهای زندگی نصیب نسرین شده بود! او بود که برای همه چیز برنامه‌ریزی می‌کرد. او بود که به همه کارهای بچه‌ها رسیدگی می‌کرد. حامد خودش را راحت کرده بود!
  • نمی‌آیی؟ من برم تو؟
  • نه عزیزم، اومدم.

رادمرد – ناتاشا جلالیان

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Print

بازدیدها: 309