در این میان، هستند افرادی که به خاطر رنج‌ها و زخم‌هایی که از دوران کودکی و نوجوانی خود خورده‌اند، حتی از بردن نام والدین نیز اِبا دارند. آنها حتی قادر به بخشیدن پدران و مادرانشان در سنین کهنسالی نیز نمی‌باشند؛ زیرا با خود چنین تحلیل می‌کنند که وقتی خود کودکی بیش نبودند، والدینشان در سنین بلوغ و بزرگسالی قرار داشتند و بدین‌ترتیب، احتمالِ هر خبط و خطایی را برای آنان نادیده می‌گیرند.
و خدا مرد را آفرید اما مرد معاونی موافق خود نیافت تا با وی در ملکوت خدا، همکاری و معاونت کند. از این روی خدا دید نیکو نیست مرد تنها بماند و این تنها قسمتی است از کار آفرینش خداوند که خداوند گفت نیکو نیست! یعنی هنوز کاملیت لازم را نیافته بود. پس او را به خوابی عمیق برد و از پهلوی راست او برگرفت و جای آن را با گوشت پُر ساخت و از پهلوی مرد (مرد در زبان عبری ایش)، زن (ایشا گرفته شده از ایش) را آفرید. و مرد گفت: «این است استخوانی از استخوانم و گوشتی از گوشتم».
از منظر یک دیدگاه سنتی افراطی، معمولاً مردانگی مترادف با توانایی و قدرتی است که باید در تمام جنبه‌های زندگی (فیزیکی، روحی و روانی، احساسی و ذهنی) یک مرد متجلی شود
چکار می‌کنی؟ کجا میری؟ چی داری می‌خوری؟ به کی زنگ می‌زنی؟ با کی حرف می‌زدی؟ و سؤالات رایج و فراوانی از این دست که بعضاً حتی با پاسخگویی منجر به سؤالاتی بیشتر می‌گردند!
ما در دنیایی به سر می‌بریم که شبانه‌روز در تلاش است تا از ما کسی غیر از خودمان بسازد؛
یکی از مفاهیمی که در علوم رفتاری، اجتماعی و حتی فلسفۀ سیاسی از جمله مباحث نظری مارکس و مارکسیست‌های پس از او در یکی–دو قرن اخیر مطرح شده، مفهوم بیگانگی (Alienation) است. هرچند از ابداع این واژه زمان زیادی نمی‌گذرد، اما شروع آن به سقوط انسان بازمی‌گردد.
در نوشتار پیشین با عنوان «بیگانگی»، دیدیم که انسان هر روز بیشتر و بیشتر در تارهای سفت و چسبندۀ این بیماری مرگبار اسیر می‌شود. مذهب، عرفان، فلسفه، روانشناسی و جامعه‌شناسی هرگز نتوانسته‌اند راه برون‌رفتی از این دام مهلک پیدا کنند و تمام تلاش‌هایشان این حس بیگانگی را در انسان فزون‌تر ساخته است.
برای اینکه بدانیم چرا مردان از اشتباه‌کردن متفرند، بهتر است به خاستگاه چنین حسی برگردیم. این صحنه را مجسم کنید؛ خانواده‌ای غارنشین به دور آتش حلقه زده‌اند، مرد خانواده در مدخل غار نشسته و به بیرون چشم دوخته است. او تیزبینانه اطراف را برای یافتن کوچکترین حرکت هر جنبنده‌ای تحت نظر دارد
دوست و دوستی یکی از ارزشمندترین دارایی‌های انسان در حیاتش است. این دوستی آنقدر مهم است که عیسای مسیح خطاب به شاگردانش می‌گوید:«…شما را دوست خود می‌خوانم»(یوحنا۱۵: ۱۵). واژۀ دوست و مفهوم دوستی در اشعار و ادبیات ما نیز به فراوانی دیده می‌شود.
در را محکم به هم می‌کوبد و در حالی که زیر لب به خودش و زندگی ناسزا می‌گوید، به در و دیوار مشت می‌زند. زن اما ناباورانه به این همه خشمِ فروخورده، چشم دوخته است.